งานแต่งงานเพื่อนสมัยมัธยม (21 พ.ค. 2555)

     วันเสาร์ที่ผ่านมา (19 พ.ค. 2555) ผมเดินทางไปเชียงใหม่เพื่อร่วมแสดงความยินดีในงานแต่งงานของเพื่อนที่เคยเรียนห้องเดียวกันสมัยมัธยม จริง ๆ แล้วความตั้งใจแรกคือต้องการไปพบเจอกับเพื่อนคนอื่น ๆ ที่อยู่ห้องเดียวกันด้วยเพราะทราบว่าจะต้องมีเพื่อนมาร่วมงานหลายคน การเดินทางและที่พักเป็นไปด้วยความเรียบร้อยก็ด้วยความช่วยเหลือจากเพื่อน ๆ ผมรู้สึกดีใจมากและไม่ผิดหวังเลยที่มาร่วมงานนี้ มีเพื่อน ๆ หลายคนที่บางคนไม่ได้เจอกันนานเป็นสิบปี ผมคิดว่าเพื่อน ๆ คงมีความดีใจไม่ต่างไปจากผมที่พวกเราได้เจอกัน

     นอกจากเพื่อน ๆ ผมได้พบกับครูที่สอนวิชาฟิสิกส์และวิชาภาษาอังกฤษ ครูสองท่านนี้ท่านเป็นสามีและภรรยากัน ผมเคยเรียนกับสองท่านทั้งในห้องเรียนและการเรียนพิเศษ เทคนิคการเรียน วิธีลัดการคิดการคำนวนต่าง ๆ และการทำข้อสอบผมได้จากสองท่านมาไม่น้อย สองท่านมีความปรารถนาดีและเอ็นดูผมอย่างมากผมรับรู้ได้ตั้งแต่ตอนที่เรียนกับท่าน ความสำเร็จของผมในวันนี้ผมบอกได้เลยว่าถ้าไม่ได้สองท่านนี้ผมอาจก้าวมาไม่ถึงจุดนี้ ผมรู้สึกขอบคุณท่านมากความรู้สึกขอบคุณมันอยู่ในใจผมเสมอมา ผมคิดเสมอว่าสักวันผมจะได้ไปกราบท่านทั้งสอง ความรู้สึกที่ได้พบกับสองท่านในวันงานถ้าเป็นภาษาอังกฤษคงเป็นคำว่า surprise ! ผมก้มลงกราบตักท่านด้วยความยินดีและคำขอบคุณที่เต็มเปี่ยมอยู่ในใจ เราคุยกันอยู่สักพักถามทุกข์สุขซึ่งกันและกัน จากนั้นผมจึงเข้าไปร่วมงาน

     งานแต่งงานดำเนินไปด้วยความเรียบร้อย เพื่อนห้องเดียวกับผมทยอยเข้าร่วมงานเรื่อย ๆ ตอนแรกผมคิดว่า หากพวกเราเจอกันคงได้คุยกันเรื่องสมัยอดีตที่เรายังเป็นนักเรียน แต่ผิดคาด แต่ละคนต่างถามสารทุกข์สุกดิบ หน้าที่การงาน และเรื่องครอบครัวกันเป็นส่วนใหญ่ ผมคิดว่าเพราะคงคิดถึงกันมากไม่ได้เจอกันนานเลยอยากรู้ถึงความเป็นไปของเพื่อน ๆ เราจึงไม่ได้คุยเรื่องในอดีต ผมเห็นพวกเราเติบโตในหน้าที่การงาน มีความสุขกับครอบครัวที่เขาสร้างขึ้นใหม่ บางคนหน้าตาดีขึ้นมากเพื่อนบางคนบอกว่าหน้าอย่างกับดารา เพื่อน ๆ ส่วนใหญ่หน้าตาไม่ค่อยเปลี่ยนกันมากนัก ยกเว้นผมกับเจ้าบ่าวที่มีคนบอกว่าสมบูรณ์ขึ้นมาก อันนี้ถือว่าจริง สมบูรณ์จนเพื่อนสมัยเรียนมหาวิทยาลัยด้วยกันยังจำผมแทบไม่ได้ บางคนมีปัญหาสุขภาพผมรู้สึกเป็นห่วงพวกเขาอยากให้แผนการรักษาของเพื่อนผมเป็นไปด้วยดีเช่นกัน

     ขณะที่คุยกันอยู่กับทุกคน ความรู้สึกหนึ่งของผมตอนนั้นคือ พวกเราเป็นผู้ใหญ่ขึ้นมากแล้วจริง ๆ ความเป็นเพื่อนของพวกเราแม้เวลาผ่านไปนานแค่ไหนมันยังไม่เลือนหายไป เมื่อก่อนพวกเราจะมีกลุ่มเพื่อนที่สนิทและไปเที่ยวและทำกิจกรรมหลายอย่างร่วมกัน จนทำให้คิดไปว่าแต่ละกลุ่มคงให้ความสนใจแต่เฉพาะกลุ่มของตัวเองโดยอาจจะลืมเพื่อนคนอื่นไป ในความเป็นจริง ด้วยความที่เราเป็นเพื่อนร่วมห้องกัน มีการทำกิจกรรมร่วมกัน มันได้สร้างความสัมพันธ์ของพวกเราให้แน่นแฟ้นยิ่งขึ้นไปอีก ทุกคนคิดถึงและมีความปรารถนาดีกับเพื่อน ๆ ในห้องเดียวกันเสมอ

     สมัยเรียนมีกิจกรรมที่เราทำร่วมกันทั้งชั้นเรียนเช่น กีฬาสี ผมเห็นทุกคนให้ความร่วมมือเป็นอย่างดี แม้แต่ช่วงวันหยุดหรือเวลาว่างที่ไม่มีชั่วโมงเรียน เราจะเอางานไปทำต่อที่บ้านเพื่อนคนหนึ่ง ความสามามัคคีของพวกเราผมยังจำมันได้ อีกเรื่องที่ผมจำได้แม่นยำคือการปรับปรุงห้องเรียนของเราใหม่ตอน ม. 6 ห้องเรียนของผมเป็นห้องแรกที่ทำการทาสีห้องใหม่ด้วยความร่วมใจของเพื่อน ๆ ในห้อง สิ่งของทุกอย่างที่ใช้ในการปรับปรุงห้องทั้งสีทาห้อง อุปกรณ์ต่าง ๆ พวกเราหาซื้อมาเอง หลังจากได้รับอนุญาตให้ปรับปรุงได้ ทุกคนตั้งใจทำงานนี้เป็นอย่างมาก เรามีความภาคภูมิใจมากที่ทำประโยชน์ให้กับโรงเรียน พวกเราได้รับคำชมจากครูหลายท่านทำให้พวกเรามีความภาคภูมิใจมากยิ่งขึ้นไปอีก ไม่นานห้องเรียนอื่น ๆ อีกหลายห้องเริ่มทำบ้าง ชั้นที่ผมเรียนทั้งชั้นจึงมีแต่ห้องที่ปรับปรุงใหม่ด้วยฝีมือของนักเรียนชั้น ม. 6 อย่างพวกเราเต็มไปหมด

     ผมคิดว่ากิจกรรมต่าง ๆ ที่เราทำร่วมกันคือสิ่งที่สร้างความสัมพันธ์ที่ดีระหว่างพวกเราจนถึงทุกวันนี้ จากวันนี้ไปผมคงจะหาเวลาไปพบกับเพื่อนเก่าบ้าง ถ้าเป็นไปได้อย่างน้อยปีละครั้งก็ยังดี ผมจะพยายามทำให้ได้ และผมอยากจะบอกเพื่อน ๆ ของผมว่า ผมรักทุกคนครับ นิยามความรักสำหรับผมมันคงเหมือนกับหลายๆ คน นั่นคือ สำหรับคนที่เรารักแล้ว เรามีความปรารถนาดีกับเขา คิดถึงเขา เป็นห่วงเขา อยากไปหาอยากอยู่ด้วยกันนาน ๆ และผมรับรู้ได้อีกเช่นเคยว่าเพื่อน ๆ ของผมก็คงมีความรู้สึกไม่ต่างกันครับ